para

1.

is. <fars. parə>

1. Bir parça, bir tikə, yarım, yaxud bütöv bir şeyin yarısı. // Parça, tikə. Xəlilin anası çiyninə heybə salıb, içinə para çörək qoydu, atasına qoşub, məktəbə yola saldı. Ə. H.. <Əlikram> kəsdiyi almanın parasını Güllüyə uzatdı. . B. Bayramov. // məc. Obrazlı təşbehlərdə. Qaşlarının qarası; Sənsən bağrım parası; Bir oğlan, bir qız ola; Bir güllü mağarası. (Bayatı). Keçilərin qarası; Layla, körpəm, a layla! Ürəyimin parası; Layla, körpəm, a layla! R. R.. Bir para – bəzi, bəzisi. Bir para şəxslər. Bir para məsələlər. – Axır vaxtlarda Qərb övrətləri barəsində müsəlman qəzetlərinin bir parasında bir neçə məqalələr gözümə sataşır. C. M.. . . Quşların bir paraları oxumaqda, o biri paraları uçub özləri üçün yem gəzməkdə . . idilər. A. D..

2. Rəqəmlərdən sonra və «kənd» sözündən əvvəl işlədilir. On dörd para kənd əhli bu məşrutə zamanı; Gər ac, susuz düşsə biyabanə, dolaşma! Ə. Q.. <Səlimi İsfahaniyə:> . . Azərbaycan və Mazandaranda altmış para kəndiniz var, bu kəndlərin çoxunu da heç görməmişsiniz. . M. İ.. para-para sif. Parça-parça, doğramdoğram. Para-para etmək (eləmək) – parça-parça etmək, doğram-doğram etmək, tikə-tikə etmək; parçalamaq, doğramaq. Yandıralar alovlara Zakiri; Eyləyələr parapara Zakiri. Q. Z.. . . Qutu pəncərə şüşəsini para-para elədi. S. Rəh.. Para-para olmaq – parça-parça olmaq, doğram-doğram olmaq, tikə-tikə olmaq. <Uşaqların> ayaqları dizlərinədək palçığa batmışdı, paltarları parapara olub, bədənləri görünürdü. Ç..

2.

is. Pul. Keçən gün <Zeynal> səhər evdən çıxarkən vədə vermişdi ki, bu gün ən aşağısı üç yüz manat para alacaqdır. S. H.. Əhməd fındıq dükanını ləğv edib və ələ gətirdiyi paraları öz arxalığının astarına tikib yola düşdü. B. T..